Je ziet het als je het doorhebt

“Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.” Zo mijmert J.C. Bloem in zijn gedicht ‘De Dapperstraat’.

Zo’n moment van ‘hogen staat’ beleefde ik vorige week: weer oog in oog met pestvogels. Vroeger, toen de aarde nog plat was, geloofde men dat deze prachtige vogels ter grootte van een spreeuw ernstige ziektes brachten. Maar niets is minder waar; àls ze hier komen, is dat toevallig meestal net als het griepseizoen aanbreekt. Als in het hoge noorden van Europa en Rusland voedsel ontbreekt, bestaat de kans dat ze in de donkere maanden vrij massaal naar onze contreien trekken. Hier doen ze zich tegoed aan allerhande bessen, zoals vuurdoorn, liguster, taxus, gelderse roos.
Veel mensen denken dat het gewone mussen of spreeuwen zijn, maar als je ze eenmaal doorhebt, is het genieten geblazen.
Tamelijk mak zijn ze ook nog, de Bohemian Waxwings, zoals ze in het Engels genoemd worden, zodat ze goed te observeren zijn. De naam verwijst naar de rode kwastjes aan de vleugels, die doen denken aan de rode was voor het verzegelen van brieven.
Een groep vogels zit meestal in een boomtop, in de buurt van hun beoogde voedselstruik. Zodra ze wat tingelende geluiden gaan maken, kun je er donder op zeggen dat één vogel als verkenner afdaalt en een tussenlanding maakt.
Bijkomend goed gevoel van dit moment was dat ik een oudere bewoonster -die mijn enthousiasme beantwoordde met de toegang tot haar balkon dichtbij de bessenstruik- kon laten meebeleven. Zij had deze vogels al wel gezien, maar vermoedde dat het om jonge vlaamse gaaien ging. En terwijl ik verhaalde en benoemde, met een kop koffie en de camera gereed, genoot de aardige mevrouw van het genieten. En ik ook. En pas als ik geniet, weet ik, wordt een foto een waardevolle herinnering.